Vakantieverslag Suriname

---

Suriname: 14 juli - 31 juli 2002

We vertrokken op vrijdagmiddag 14 juli met het vliegtuig en we werden door Han en familie (broer van Ina) naar het vliegveld gebracht. De reis duurde langer dan verwacht. We moesten overstappen op Curacao en daar hebben we een paar uur moeten wachten en vervolgens maakte het 2e toestel nog een extra landing op Trinidad om daar te tanken, dus al met al waren we pas tegen 10 uur in Suriname. Daar werden we heel netjes opgewacht door een gids van de reisorganisatie Stinasu (Stichting Natuurbehoud Suriname; via deze organisatie hadden we een aantal tochten geboekt), en die bracht ons met de bus naar Paramaribo (toch nog een klein uurtje rijden vanaf het vliegveld Johan Adolf Pengele, bij Zanderij). Bij ons (van te voren geboekte) hotel bleek dat men die avond voor ons geen kamers had, ook al hadden we gereserveerd en toen duurde het nog een tijd voordat er iets anders gevonden was (en het was inmiddels allang 12 uur 's nachts geweest) maar uiteindelijk kwamen we terecht in "Eco-resort", daar hadden ze wel plaats voor ons, en na onze eerste nacht daar hadden we besloten om daar te blijven want het zag er daar een stuk beter en fijner uit dan het andere hotel. Het "Eco-resort" hoort bij het grootste hotel van Suriname, Torarica, en we konden zodoende gebruik maken van alle faciliteiten van het grote hotel zoals zwembad en tennisbanen etc. Het lag vlakbij elkaar en het bleek dat het gebouw van de organisatie Stinasu naast ons hotel lag, dus het kon niet beter. Het enige was dat het wel wat duurder was dan het geboekte hotel, maar ja, dat namen we maar op de koop toe.
De eerste dagen hebben we rustig aan gedaan, beetje geluierd bij het hotel en zwembad, beetje rondgelopen door het centrum van Paramaribo en vanaf maandag begon de eerste tour en dat was een rondrit door Paramaribo met een gids die heel veel wist te vertellen. We hoorden dat er iets op tv was van Paramaribo, dat er een aantal gebouwen op de monumentenlijst staan. De stad kent een paar hele mooie (gerenoveerde) gebouwen, maar ook heel veel vervallen en oude huizen en soms niet meer dan krotten waar de mensen nog steeds in wonen. De volgende dag gingen we met de bus en een bootje naar een bosnegerdorp niet ver van Paramaribo, en dat dorp heet Santigron en daar hebben we een paar uur rondgelopen, gezien hoe men daar leeft en werkt, en we hebben daar een creoolse maaltijd gehad en in hangmatten gerust en toen nog een cultureel dansoptreden gezien van de kinderen daar, onder begeleiding van trommels en zang van de mannen. Daarna probeerden de mensen daar allerlei houtsnijwerk te verkopen en we hebben daar een heel mooi houten bord gekocht. Vervolgens natuurlijk weer met de boot en bus terug en daar deden we wel een paar uur over hoor, de afstanden in Suriname zijn toch een stuk groter dan op Aruba, en de wegen daar zijn zelfs nog stukken slechter.
De volgende drie dagen brachten we door in de binnenlanden van Suriname. We gingen naar het Brownsbergpark en daar hebben we een paar hele mooie lange wandelingen gemaakt door het oerwoud; we zagen daar apen en veel vlinders, vogels en insekten, maar verder zagen we toch weinig beesten, dus dat viel een beetje tegen. Er zouden wel allerlei dieren zijn, maar die zag je haast nooit. (Slangen, herten, luiaards, poema's, miereneters, gordeldieren etc. etc.) Maar, we hebben daar wel voor het eerst in ons leven de "BRULAPEN" gehoord. En een lawaai dat die beesten kunnen maken! Een heel vreemd geluid maar toch ook wel bijzonder. Deze dieren blijken het hardste geluid van alle dieren te maken in het oerwoud. Na de wandelingen zagen we meestal een hele mooie waterval en daar kon je ook heerlijk even afkoelen. We hebben twee nachten in een "lodge" geslapen, gewoon een houten gebouw met meerdere slaapkamers, en vanuit dat gebouwtje hadden we een prachtig uitzicht over het stuwmeer en het oerwoud zelf. De eerste ochtend zijn we om 6 uur opgestaan om om half 7 van een prachtige zonsopkomst te genieten. Het was wel frisjes maar niet echt koud, dus dat viel wel mee.
De weg naar dit park en weer terug viel behoorlijk tegen. Het was geen gewone asfaltweg, maar ze hadden een weg aangelegd van het afval van bauxiet (waar ze aluminium van maken en Suriname is rijk aan deze grondstof), en dat wordt hier laterietweg genoemd. Het is een lange weg met veel hobbels en gaten en de kleur is oranje en als het niet geregend heeft dan stoft het gigantisch. Op de terugweg waren we allemaal oranje van het stof. De tocht zelf is ongeveer 200 kilometer vanaf Paramaribo en we deden er maar liefst 5 uur over met een busje (zonder airco of andere luxe). Maar, nu weten we ook wat dat dus is.
We konden bij terugkomst weer een heerlijke duik in het zwembad nemen en een nacht goed slapen in het hotel weer en de volgende dag zouden we weer vertrekken voor een 2-daagse tocht en ditmaal naar de noordoost kust van Suriname (bij Frans Guyana) en we zouden met de bus naar Albina gaan en van daaruit verder met een boot naar Galibi, het enige strand dat Suriname kent en dat strand behoort bij het beschermd natuurgebied van Suriname dus je kunt er niet zomaar komen. Ons doel daar was om 's nachts schildpadden te zien die aan land hun eieren zouden komen leggen en ons was verzekerd dat we er zeker een, misschien wel twee of drie zouden zien. Maar voor het zover was, hebben we eerst nog heerlijk daar in zee gezwommen en langs het strand gewandeld en 's avonds heerlijk gegeten (alles was meegenomen en er was ook een kok mee die alles klaarmaakte) en toen zijn we even op bed gaan liggen want om 12 uur zouden we op "patrouille" gaan. Na een hele korte slaap hoppa, de kleren weer aan en lopen maar over het strand. Na een uur nog niets, weer teruggelopen de andere kant op, nog steeds niets, en toen begon het ook nog keihard te regenen, nog steeds niets, en om half 3 gaf de gids het op, van jongens, het is heel jammer maar het zit er niet in vanavond..... En ze zeiden ook nog dat dit bijna nooit gebeurd, en dat wij de eerste groep van deze periode waren die niets zagen, nou, daar heb je wat aan, niet dan? Maar goed, je kunt niet alles hebben dus wij weer terug naar de "waranalodge" en pas tegen drie uur lagen we in bed. Niets aan te doen, maar wie weet zien we ze op Aruba nog wel een keer, dus we hebben niet al te zeer getreurd want daar schiet je toch niets mee op. De volgende dag weer terug met de boot (in de regen, dus nat nat) en de bus naar het hotel, weer lekker relaxen en zwemmen en goed slapen want de volgende dag zouden we maar liefst voor 4 dagen naar het binnenland gaan en dat was meteen ook de grootste en meest inspannende tocht.
De reis ging wederom met bus en boot naar de binnenlanden en ditmaal met als eindpunt Foengoe eiland, een eiland middenin de rivier de Coppename en in het Centraal Natuurreservaat van Suriname, en de Stinasu heeft op dat eiland ook een "lodge" waar we gingen overnachten en het doel van deze tocht was de Ralleighvallen en een wandeling door het oerwoud naar de Voltzberg, die we ook zouden beklimmen. Dit zouden we de tweede dag doen. De eerste dag kwamen we pas aan het eind van de middag aan, en na het installeren gingen we met de twee korjaalboten (met motor) scheuren over het water naar het vasteland en aldaar liepen we naar een waterval toe waar je nog even af kon koelen. Weer terug in onze lodge hadden we een prachtig uitzicht over de rivier met de "sula's", dat zijn stroomversnellingen, en het groen om je heen. De volgende dag moesten we goed uitgerust zijn voor onze tocht naar de Voltzberg; we vertrokken om 8 uur en de wandeling door de jungle duurde maar liefst 3 uur en soms moesten we middels een boomstam over een stroompje heen (om geen natte voeten te krijgen) en we kregen allemaal uitleg over allerlei soorten bomen die daar stonden. Wat kunnen er dan toch ontzettend veel verschillende soorten bomen bij elkaar staan. De Voltzberg zelf was niet superhoog, maar wel supersteil (op sommige plekken steeg je maar liefst zo'n 45 graden !!!) Maar, Ad en ik zijn geoefende sporters dus voor ons was het een "peuleschil" en na een half uur stonden we op de top (240 meter) en hadden we een prachtig uitzicht over het oerwoud van Suriname ("net boerenkool", zei Ad), en wat bergen her en der. Daar bovenop de top hebben we onze lunch opgegeten en toen weer dezelfde weg terug. Al met al hebben we die dag zo'n 7 uur gelopen en dat voelde je wel hoor. Maar, aan het einde konden we weer afkoelen in het water bij een waterval en waren er grote stukken watermeloen voor wie maar wilde. En lekker dat dat toen was joh! Weer terug op ons eiland werden de toeristen uitgedaagd voor een partijtje voetbal met de plaatselijke bevolking en jullie kennen Ad, zelfs na zo'n lange tocht heeft hij daar nog wel zin in! Alleen dacht hij eerst dat ze hem voor de gek hielden want waar kun je nou op zo'n eiland vol met bomen voetballen? Wel, op het vliegveldje zei men. En ja hoor, op het eiland hadden ze ergens een "airstrip" gemaakt, d.w.z. bomen weggekapt zodat er een landingsbaantje is, maar geen asfalt of niets hoor, gewoon het gras een beetje maaien en bijhouden, en daar ging men dus vaak voetballen. De eerste avond zijn de toeristen een beetje ingemaakt door de lokale mensen, maar de tweede avond (van de 6 toeristen, bleven er nog maar 3 over die de tweede avond ook nog wilden voetballen, waaronder Ad natuurlijk) hebben ze dik gewonnen en Ad kreeg veel complimenten van de tegenpartij over zijn spel. (Iemand noemde hem zelfs Maradona, maar dat is volgens mij vanwege zijn haar....). Na het voetballen was iedereen zo bezweet en toen zei de gids dat hij even ging baden in de rivier (waar we even daarvoor ook nog een krokodil hadden zien drijven en er zouden ook sidderalen en piranha's zwemmen), maar niet in het poeletje tussen een paar rotsen volgens onze gids. Ad had het zo warm dat hij er meteen na de gids ook inging en het zag er zo lekker uit, dat ik er toen ook bij ben gaan liggen. Heerlijk hoor, zo 's avonds afkoelen in het heldere rivierwater. De gids vertelde dat je je hier ook kon wassen enzo, en dus de volgende dag zijn we met onze shampoo en badschuim naar de rivier gelopen en hebben ons heerlijk gewassen in de rivier. (Dat was beter dan de douche waar maar een heel klein straaltje water uitkwam..). De rest van de dagen hebben we nog een paar wandelingen gemaakt en nog meer stroomversnellingen gezien (waaronder de "moedervallen" oftewel de "Ralleighvallen") en de laatste avond kregen we een optreden van de Ralleighboys, en dat waren de mensen van daar (ook die voetballers) die met trommels en zang en andere gemaakte instrumenten zorgden voor een zwoele dansavond waarbij echt iedereen meedeed met het dansen daar op de zandvloer. Toch wel heel bijzonder om dat allemaal zo mee te maken hoor. De volgende dag vertrokken we weer (eigenlijk zouden we per vliegtuigje weer teruggaan, maar omdat een van onze groepsleden last heeft van vliegangst hebben we besloten om met z'n allen weer met de boot en bus terug te gaan). En toen we een kleine 10 uur weer terugwaren in ons hotel hebben we de dagen daarna niet veel gedaan dan alleen maar uitrusten, want dat was wel nodig. De laatste georganiseerde dag was op zondag een boottocht (maar ditmaal met een superdeluxe boot) naar de Jodensavanne; ook leuk, maar vooral heerlijk ontspannend daar op die boot waarbij we goed verzorgd werden met eten en drinken. Na deze dag bleven we nog twee dagen lekker relaxen bij het hotel, en zijn we nog een ochtend naar Fort Zeelandia geweest en daar hebben we nog een tentoonstelling gezien over Anne Frank.
Dinsdagmiddag gingen we weer terug naar Aruba. De vlucht terug ging een stuk sneller dan heen, we vertrokken om 4 uur 's middags en we waren om 10 uur 's avonds weer thuis.

Terugkijkend op deze tijd kunnen we zeggen dat we een heerlijke ontspannen vakantie hebben gehad en weer heel veel hebben gezien en wat ons ook opviel in Suriname is dat iedereen daar perfect Nederlands spreekt (een stuk beter dan hier op Aruba!). En daarnaast zijn de mensen ook heel erg aardig. Dus het is zeker een vakantie die we anderen kunnen aanraden alleen is de reis ernaar toe wel behoorlijk prijzig, maar je krijgt wel waar voor je geld vinden wij.

De eerste dag thuis natuurlijk meteen aan het wassen gegaan, Masha opgehaald van haar logeeradres en die was heel blij om ons weer te zien, gelukkig maar.
Een paar foto's van Suriname zullen we zetten op de pagina foto's Suriname.